[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wstaję, żeby odejść.
- Czy zechciałby pan wygłosić jeszcze jedną pogadankę o kreatywnym pisaniu? - pyta
Marsland. - Po pańskim ostatnim wystąpieniu inni więz
niowie zgłosili chęć posłuchania pana.
- Czemu nie miałbym poprowadzić ośmiotygodniowego kursu -
mówię na to - skoro i tak w najbliższej przyszłości jesteśmy na siebie skazani? - Od razu
żałuję swego sarkazmu. Przecież to nie ich wina, że naczelnikowi więzienia w Ford zabrakło
odwagi, żeby się zmierzyć z trudnym problemem. Powinien albo powinna poczytać sobie ustawę o
prawach człowieka i dowiedzieć się, że to nie jest słuszny powód, żeby odrzucić moją prośbę.
2.00 po południu
Oddziałowa otwiera drzwi i nie wyjmując papierosa z ust*, powiadamia Terry'ego, że ma
gościa. Terrye'mu trudno w to uwierzyć i zastanawia się, kto to może być. Ojciec rzadko z nim
rozmawia, matka nie żyje, brat umiera na AIDS, z siostrą stracił kontakt, a kuzyn siedzi w więzieniu
skazany za morderstwo. Schodzi z górnej pryczy, uśmiecha się pierwszy raz od dawna i
zadowolony drepcze na korytarz. Drzwi celi znów się zamykają. Korzystam z nieobecności
Terry'ego i zabieram się do drugiej wersji wczorajszych notatek.
[* Póz
niej Martin Narey, dyrektor generalny więziennictwa, wydał zalecenie, żeby strażnicy
podczas służby nie palili papierosów.]
3.07 po południu
Terry wraca do celi po godzinie. Jest przybity. Musiała zajść pomyłka, bo okazało się, że nie
ma żadnego gościa. Czekał w osobnej celi ponad godzinę, podczas gdy inni więz
niowie cieszyli się
bliskością rodziny i przyjaciół.
Czasami zapominam, jaki jestem szczęśliwy.
4.00 po południu
Godzina Wspólna. Opuszczam celę i wędruję górnym podestem.
Derek Jones, młody recydywista, mówi, że chce mi coś pokazać, i zaprasza mnie do swojej
celi. Jest jednym z więz
niów skazanych na czas nieokreślony, i chociaż jego sprawa zostanie
rozpatrzona przez komisję penitencjarną w 2005 roku, nie jest pewien, czy wyjdzie na wolność.
- Słyszałem, Jeff, że piszesz książkę - mówi. - Czy interesują cię sprawy, o których nie
wiedzą ludzie z tamtej strony murów? - pyta, spoglądając przez okratowane okno.
 Potakuję skinieniem głowy.
- Wobec tego powiem ci o czymś, o czym nawet tutaj nie mają po-jęcia. - Pokazuje stojące
w kącie, wielkie radio - przypuszczalnie to, którego ryk obudził mnie poprzedniej nocy.
Przypomina pojazd kosmiczny. - To mój największy skarb - mówi; nie przerywam mu. - Ale mam
pewien problem. - Nadal się nie odzywam. - Chodzi na baterie, bo nie mam tu gniazdka.
- Rozumiem.
- Czy masz pojęcie, ile kosztują baterie? - pyta.
- Nie - odpowiadam.
- Sześć funtów czterdzieści pensów jednorazowo i starczają tylko na dwanaście godzin.
Gdybym musiał co tydzień kupować nowe baterie, nie byłoby mnie stać na tytoń. - Wciąż nie
wiem, o co w tym wszystkim chodzi. - Ale ja nie muszę kupować baterii, no nie?
-Nie?
- Nie - odpowiada, podchodzi do półki za łóżkiem i bierze długo pis. Zdejmuje nasadkę i
wyciąga wkład, okręcony zwojem cienkiego drucika. - Najpierw - mówi - odskrobuję trochę farby z
rury wodnej za moim łóżkiem, żeby było uziemienie, potem zdejmuję plastykową osłonkę z
łączówki do gniazdka lampy na suficie i podłączam koniec przewodu do kostki przyłączającej
lampę. - Derek widzi, że z trudem pojmuję jego sprytną sztuczkę, i dodaje: - O detale się nie martw,
Jeff. Narysowałem ci schemat. W ten sposób - mówi - mam nieprzerwaną dostawę energii
elektrycznej na koszt Jej Królewskiej Mości.
Schemat połączeń autorstwa Dereka Jonesa
1) Nałóż osłonkę z papieru na przewód, który prowadzi od radia do brązowego kabelka przy
oświetleniu.
2) Użyj wkładu długopisu do połączenia tegoż przewodu z instalacją elektryczną.
3) Pamiętaj, aby najpierw przyłączyć (drugi) przewód do rury .
4) Upewnij się, czy przewód (1) nie dotyka żadnego metalu ani innego przewodu.
5) Upewnij się też, czy przewód (3) nie dotyka innego metalu poza rurą.
6) Sprawdz
, czy przewód (3) zamocowany jest do odcinka rury oczysz-czonego z farby.
7) Użyj zewnętrznej części długopisu jako wtyku do gniazdka sieciowego radia.
Pierwsze, co mi przychodzi do głowy, to pytanie, dlaczego Derek nie jest na wolności i nie
robi tego, na czym się zna. Dziękuję mu i zapewniam, że w swoim dzienniku wspomnę o tym, co
mi opowiedział.
- A co ja będę z tego miał? - pyta. - Bo jak stąd wyjdę, całym mo im dobytkiem będzie tylko
to radio i dziewięćdziesiąt funtów wypisowego*.
Zapewniam Dereka, że moi wydawcy zapłacą mu za zamieszczenie schematu, jeżeli ukaże
się w książce. Tak oto dobijamy targu.
5.05 po południu [ Pobierz całość w formacie PDF ]