[ Pobierz całość w formacie PDF ]

do niej uśmiechał. Zawsze wiedziała, że oczy Wal-
grave'a są bardzo niebezpieczne, lecz nie wiedzia�
ła, że potrafią się śmiać.
Walgrave powinien się uśmiechać znacznie czę�
ściej.
Teraz otaczała ich aura tej erotycznej energii,
której zawsze była świadoma. Ta aura dawała o so�
bie znać nawet przy okazji przypadkowych kontak�
tów. Teraz jednak przenikała ją na wskroś, przy�
prawiała o zawrót głowy.
A może to ten zapach...
Nie... choć biła od niego lekka woń piżma i sub�
telny osobisty zapach. Lecz tę aurę wyczuć mogła
62
tylko ta jedna kobieca cząstka stworzona do tego,
by reagować na męski wdzięk.
Dotykał teraz jej pleców i po chwili kilkoma
zręcznymi ruchami rozwiązał sznurówki stanika,
zsunął go z jej piersi i zaczął pieścić sutek.
Elf zawędrowała wreszcie na zupełnie nieznany ląd.
Wiedziała, że powinna protestować, walczyć, ale
to było takie cudowne...
I czy kiedykolwiek się powtórzy? Uciekła
przed lady Elfled Malloren, którą zawsze należało
traktować z szacunkiem. I była kobietą, którą pie�
ścił teraz mężczyzna. I to taki mężczyzna...
Oparła się o jego ramię i uśmiechnęła.
Odwzajemnił uśmiech i stał się teraz tak niepo�
dobny do jej posępnego, zimnego szwagra, że trud�
no go było rozpoznać.
Szwagier zamienił się miejscami z mężczyzną
z jej snów.
- Podoba ci się, kotku? A to dopiero początek.
- Wyjął jej pierś ze stanika i schylił głowę.
Gdy dotknął jej językiem, Elf przestała na chwi�
lę oddychać. A kiedy delikatnie ją ugryzł, chwyciła
go za włosy i odciągnęła mu głowę do tyłu.
Potem objął jej sutek wargami i zaczął ssać.
-Juste ciel! - krzyknęła i przytuliła go mocniej.
- Ach... - szepnął cicho - wiesz, co dobre, praw�
da, maleńka? - spytał i zaczął ssać jej drugą pierś.
Elf zdała sobie sprawę, że ciągnie go za włosy
zbyt mocno, rozluz
niła uścisk i poczuła dziwne
pulsowanie między nogami, którego znaczenie ro�
zumiała aż nadto dobrze.
Nigdy przedtem nie zaznała takiego pożądania.
Pragnęła, potrzebowała tego mężczyzny w sposób,
jaki dotąd wydawał się jej zupełnie niewyobrażalny.
Ach, ileż straciła!
63
Do jej uszu dotarł pomruk i dopiero po chwili
zdała sobie sprawę, że ten dz
więk dochodzi z jej
gardła. To odkrycie przywróciło ją do rzeczywi�
stości. Mogła wpaść w pułapkę, którą przecież to
ona chciała zastawić na Walgrave'a. A jeszcze
chwila i mogłaby zapomnieć o planowanej
ucieczce.
Uciekaj - przypomniała swej skołatanej głowie.
A to znaczyło, że to ona jego musi przyprawić
o zawrót głowy.
Jak - nie miała pojęcia. Jej lubieżna cząstka
podpowiadała wyraz
nie, że na razie powinna po�
zwalać mu na wszystko i zobaczyć, co stanie się
póz
niej.
Ssąc jedną pierś, pieścił drugą. Och tak, myślała
Elf. Niech wreszcie nauczy ją sztuki miłości. Prze�
cież w końcu miała ochotę ją poznać, a Walgrave
wydawał się mistrzem w tym fachu.
Potem nagle wrócił jej rozum. Nie mogła się z nim
przecież kochać w masce na twarzy, a ujawnienie
tożsamości groziło katastrofą. Pomijając już skandal
i nienawiść, jaką Walgrave żywił wobec Mallorenów,
nie chciała, by zdrajca odkrył, że Elf Malloren posia�
dła jego tajemnicę.
Zdrajca.
Spisek.
Myśl, Elf!
Uczyniła ogromny wysiłek, by nie zwracać uwa�
gi na jego czułe awanse, pozbierała myśli i znalazła
wyjście z sytuacji.
Jako dobrze wychowana dama chroniona przez
czterech braci nie miała oczywiście żadnego do�
świadczenia w takich sprawach, lecz przebywając
na co dzień z czterema braćmi, a głównie z bardzo
otwartym i szczerym bratem bliz
niakiem miała
64
okazję dowiedzieć się czegoś o życiu. Teoretycznie
miała więc pojęcie, co robić dalej.
Czy wystarczy jej odwagi?
Oczywiście, przecież nosiła nazwisko Mallore-
nów.
Przesunęła się lekko i przycisnęła mu rękę
do piersi. I podczas gdy on nadal dręczył jej piersi,
opuściła dłoń niżej i zgodnie ze swymi przewidy�
waniami natrafiła na duży, twardy kształt.
Jego rozmiary świadczyły o tym, że Walgrave
jest przynajmniej częściowo oszołomiony.
Boże! Chyba nawet bardziej niż częściowo.
Uniósł głowę i popatrzył na nią z rozbawieniem.
- Myślałem, że jesteś małą niewinną ptaszyną.
- Jestem, panie, ale wiem przecież coś niecoś.
- Nie miała pojęcia, co robić, więc połaskotała go
paznokciem.
Zaśmiał się głośno.
- Twoja niewola i edukacja zapowiadają się cał�
kiem niez
le. Nawet wspaniale, Lisette. - Teraz
musimy jednak zaczekać. Jesteśmy na miejscu.
Gestem sprawnej, doświadczonej pokojówki
schował jej piersi pod stanikiem i zawiązał sznu�
rówki. Potem spojrzał na jej suknię, poprawił
płaszcz i postawił na nogi.
Elf poddawała się tym czynnościom zupełnie
bezwolnie - zdumiewał ją fakt, że łódz
przycumo�
wała do brzegu, a ona nawet tego nie zauważyła.
Musiała być naprawdę oszołomiona.
Zadrżała, nerwy miała napięte z podniecenia
i strachu. Jeśli rzeczywiście zamierzała wykorzy�
stać jakąkolwiek szansę ucieczki, musiała zacho�
wać znacznie większą ostrożność.
Wyskoczył na brzeg i poprowadził ją w stronę
schodów wiodących do Walgrave House. Wypa-
65
trując ukrytego wroga, Elf rzuciła za siebie ukrad�
kowe spojrzenie. Dostrzegła jednak tylko ciemną
rzekę upstrzoną podskakującymi światłami lam�
pionów innych łodzi. Nie było sposobu, aby się
przekonać, czy zabójcy wciąż ją śledzą.
Rozejrzała się w nadziei, że odkryje jakąś drogę
ucieczki. Otaczały ją jednak wysokie mury Walgra-
ve House, a przed nią majaczył ogromny dom.
W niektórych oknach błyskało przyjazne światło, [ Pobierz całość w formacie PDF ]