[ Pobierz całość w formacie PDF ]

było, że jej klątwy i wszeteczne czary uderzą w najlepszego z rycerzy. Tym bardziej że Eind
był tak szlachetny i dobry, że starał się zrozumieć swoich wrogów, nawet najgorszych.
Uważał, że jest im to winien. A to czyniło go jeszcze mniej odpornym na zły wpływ
wiedz
my. Zdaniem Alvada, nie warto było tracić czasu na współczucie dla tych, którzy na
nie, nie zasługują. A poza tym próby zrozumienia zła, gdy samemu opowiedziało się po
stronie dobra, były raczej z góry skazane na niepowodzenie. Zresztą co mogła kryć w swoim
sercu Pani Twierdzy? Tylko najbardziej plugawe tajemnice. Szlachetni rycerze nie powinni
okazywać zainteresowania plugastwem.
Trochę odmiennie na całą sprawę patrzył Tord, najweselszy z całej kompanii. %7ładne
plugastwo nie mogło zmącić radości lśniącej w jego niebieskich oczach, więc trudno mu było
zrozumieć, jak Eind może się czymkolwiek gryz
ć do tego stopnia. Kimkolwiek by była
królewna z Twierdzy, a zdaniem Torda była kimś co najmniej dziwnym, nie warto było
zatruwać sobie życia myśleniem o niej. %7ładna kobieta nie była tego warta. Niestety, król
Rozstajów nie podzielał tego zdania.
Kuzyn Torda, Orvd, zdawał się być całkowitym przeciwieństwem brązowowłosego
wesołka. Wydawało się, że żył tylko po to, by się martwić. Ale paradoksalnie te zmartwienia
były największą radością jego egzystencji. Pozostali rycerze podejrzewali, że gdyby Orvda
pozbawić jego trosk, pochorowałby się z żalu. On jeden z lubością rozprawiał o tym, jak to
czarownica rzuciła na nich, a w szczególności na króla, klątwę - i wręcz namacalnie się z tego
cieszył.
Oczywiście od kilku dni żaden z nich nie wspominał już o plugastwie, klątwach, złej
magii i wszetecznych wiedz
mach, przynajmniej nie głośno. Nie kiedy Plaskat mógł usłyszeć.
Plaskat zaś nie musiał słyszeć, żeby wiedzieć, co o nim i jego Pani myślą wybawcy z
przymusu.
Wspólna podróż była ciężka dla obu stron. Dzieliła ich przepaść nie do przebycia:
rycerze byli dobrzy, a Piąty był tym złym, a może i ZA
YM. CO straszniejsze, nawet tego nie
żałował, ani nie był tym zawstydzony. Fakt, że Plaskat nie wykazywał się nawet cieniem,
nawet czymś z grubsza choćby podobnym do skruchy, był solą w oku rycerzy. Szczególnie
zaś mierził Alvada. Sam Piąty nie widział powodów, żeby czuć się winnym tylko dlatego, że
jest, jaki jest. Akceptację w tej kwestii uważał za podstawę szczęśliwego życia. Przymus
nieustannego poprawiania siebie i otoczenia, jaki prześladował rycerzy, był w najlepszym
razie irytujący. I męczący! Po stronie zła było, jego zdaniem, o wiele lepiej niż wśród
dobrych ludzi. Mógł bez jakichś zbędnych skrupułów realizować swoje ambicje i nikt nie
spodziewał się po nim, że będzie odprowadzał do domu zagubione dziatki i przenosił przez
rzekę zreumatyzowane staruszki. Tym bardziej że zagubione dziatki były zazwyczaj
obsmarkane, brudne i nie współpracowały, a staruszki z reguły ważyły tyle co granitowy
blok, no i próby jakiegokolwiek przenoszenia traktowały z reguły jako zamach na swoją
przepadłą w pomroce dziejów cnotę. Plaskat nie wierzył, że którykolwiek z rycerzy mógłby
znajdować w takiej działalności przyjemność, jednak tych szlachetnych biedaków
prześladowała obsesja, by być lepszymi. Lepszymi niż wczoraj i nieco mniej lepszymi niż
jutro. Lepszymi od zasmarkanych dzieci i cnotliwych staruszek, od parobków, kucharzy,
woz
niców, od psów, kur, kaczek, grzybów jadalnych i niejadalnych, i czegokolwiek, co tylko
napotkał ich wzrok. Zdaniem Piątego, to było czyste obłąkaństwo. No i nic dziwnego, że
zazdrościli wszystkim, którzy wiedli normalne życie i nie zawracali sobie głowy
poprawianiem czegokolwiek poza pasem na biodrach. I żywiołowo ich nie cierpieli. Nie, to
Plaskata nie dziwiło. Ale niewymownie denerwowało go to, iż rycerze przez sam fakt, że jest
z Twierdzy, odmawiają mu człowieczeństwa. A co gorsza, odmawiali też człowieczeństwa
jego Pani.
Nic dziwnego, że towarzysze podróży wymieniali pomiędzy sobą tylko zdawkowe uwagi
i niechętne spojrzenia.
Teraz też jechali w milczeniu, a ponure nastroje wręcz promieniowały z nich na okolicę. [ Pobierz całość w formacie PDF ]