[ Pobierz całość w formacie PDF ]

góry. Wszystko ogarnęła ciemność.
Dymitr spokojnie podszedł do leżącej na trawie dziewczyny. Otworzył jej oko i spojrzał na
z
renicę. W porządku. Z
pi. Zlustrował pobojowisko. Niez
le sobie poradziła. Miał rację, by na
wszelki wypadek zabrać tę zabawkę& Chłopaki nie nadawali się już do niczego.
 Banda patałachów  warknął.  Do wozu i jedz
cie do jakiegoś konowała, żeby was
opatrzył&
Z trudem dz
wignęli się na nogi. Kuśtykając ruszyli w stronę ulicy. Dziewczyna była lekka,
mógł bez trudu przerzucić ją przez ramię i zanieść do samochodu.
* * *
Stanisława spostrzegła to, gdy tylko weszła do klasy.
 Gdzie jest Monika?  zapytała zaskoczona.
Odpowiedziało jej maślane spojrzenie piętnastu par oczu. Krótko obcięta brunetka rozejrza-
ła się po sali.
 Nie ma jej  powiedziała bezradnie.  Może zaspała.
Nauczycielka nie powiedziała nic, ale poczuła w sercu bolesne ukłucie. Przeczucia prawie
nigdy jej nie myliły. Tego dnia była rozkojarzona. Uczennice wyczuwały to bezbłędnie i na
swój sposób usiłowały wykorzystać. Wyłowiła szepty. Twarz jej stężała.
 Nudzi wam się?  spojrzała podopieczne.  Macie tu ćwiczonka do zrobienia.
W czasie przerwy wyjęła z kieszeni telefon komórkowy i zadzwoniła. Jednak numer Moniki
pozostał głuchy. Katarzyna miała w piątki tylko jedną lekcję, przychodziła na jedenastą.
 Gdzieś nam wcięło księżniczkę  poinformowała ją kuzynka w drzwiach szkoły.
 O do diabła&  zafrasowała się.  Próbowałaś na telefon?
 Oczywiście. I dlatego właśnie tak mnie to niepokoi&
Milczały przez dłuższą chwilę.
 W sumie to nie wiemy nawet gdzie mieszka  westchnęła alchemiczka.  Wspominała,
że wyprowadziła się z Domu Dziecka&
 Nie mogła wyprowadzić się donikąd&
 Hmm. Myślę, że ulokowała się gdzieś w pobliżu łąki na Złocieniu, ostatnio przyszła do
szkoły z siatką marchwi& Zwróciłaś uwagę na jej zapach?
 Zapach?  Katarzyna wytrzeszczyła oczy.
 Pachniała dymem. Na dziesięć metrów& To może oznaczać, że mieszka w kurnej chacie
albo sypia, powiedzmy, w lesie, przy ognisku&
Zamyśliła się.
120
 Niemożliwe moja droga. Teraz w listopadzie? To absurd& Poza tym mieszkanie w lesie
wpływa na wygląd& A ona nadal chodzi czyściutka i schludna.
Na twarzy kuzynki odmalował się wyraz politowania.
 Czystość to, przede wszystkim, stan umysłu, moja droga. Jeśli ktoś chce, zawsze może
znalez
ć dość wody, żeby się umyć& Nasi bezdomni łażą cuchnąc jak chlew, bynajmniej nie
dlatego, że nie mogą utrzymać czystości. Im się po prostu nie chce, zatracili tę potrzebę& Tak
jak na wsi. Woda w studni, ale nogi myło się na świętego Jana&
 Czemu nic nie powiedziała?  kuzynka przerwała wywody.  Przecież bez problemu
wygospodarowałybyśmy jej kawałek twojego mieszkania&
 Może nie lubi o nic prosić? Nasz błąd, że nie zaproponowałyśmy&
 Rany, w nocy było zimno, jeśli spała w lesie, to mogła umrzeć z wychłodzenia organi-
zmu&
Stanisława tylko machnęła ręką.
 Nie przesadzaj, jeśli się żyje tyle czasu co ona, zna się tysiące metod przetrzymania noc-
nego chłodu. Na Kresach sypiałam kiedyś w zimie, w szczerym polu, nakryta tylko kożuchem.
 Ale mógł ją złapać, na przykład, atak wyrostka robaczkowego&
 A komórka?
 A jeśli się rozładowała? Zwalniamy się i w drogę. Dziesięć minut póz
niej jechały tak-
sówką. Wysiadły na skraju łąki. Było wietrznie i zanosiło się na deszcz. Koni nie wyprowadzo-
no tego dnia na pastwisko.
 Oho!  mruknęła Stanisława patrząc na kołujące nad ogrodzeniem  Telefoniki ptaki.
 Co się stało?
 Gawrony, padlinożerne&
 Wypluj te słowa!
Przebyły szybko łąkę. Z
cieżka zakręcała wzdłuż strumyka. Po drugiej stronie, za trzcinowi-
skiem, widać było zagajnik. Kładka wyglądała wręcz fatalnie, ale przebyły ją. Rozległa połać
stratowanej trawy. Katarzyna powstrzymała gestem kuzynkę i zaczęła badać odciśnięte na zie-
mi ślady.
 Ktoś próbował to zamaskować  powiedziała wreszcie  ale doszło tu do ostrej bójki&
 skrobnęła butem ruszoną ziemię. Odsłoniła plamę.  Krew. Dużo krwi.
 Sądzisz&  nagle Stanisława pochyliła się i podniosła mały medalik na zerwanym łań-
cuszku.
Teraz nie miały już żadnych wątpliwości. Po chwili znalazły szałas.
 A
adnie się mała urządziła  stwierdziła agentka.  Ale jakiś bydlak ją wyśledził i do-
padł&
 Zabił?
121
 Sądzę, że to raczej ona stawiała opór  Katarzyna podniosła ostrożnie łuskę dziwnego
kształtu.  To od strzelby wyrzucającej lotki usypiające  wyjaśniła widząc zaskoczenie Sta-
si.  Ktoś ją dziabnął takim pociskiem. Chyba ma wrodzoną odporność, zdążyła go zdrowo
poharatać zanim narkotyk podziałał.
Ruszyła przez zagajnik uważnie badając podłoże.
 Było ich pięciu  powiedziała wreszcie.  Czterej w sportowych adidasach, jeden
w półbutach. Kurczę, nie jestem fachowcem od śladów, ale zobacz sama, jedną nogą zapadał
się w błoto głębiej. Uśpił ją lotką, a potem niósł na ramieniu.
 Jasna cholera. [ Pobierz całość w formacie PDF ]