[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wsunięte w kieszenie lekarskiego fartucha, ściśnięte tak mocno w pięści, że paznokcie niemal
przecięły skórę.
A
ucja rozgina palce i oto niespodziewanie natrafia w głębi kieszeni na coś niedużego,
miękkiego. A
ucja usiłuje przypomnieć sobie, co to też takiego mOze być, i już ma zamiar
wyciągnąć ów zagadkowy malutki kłębuszek z kieszeni, by przekonać się, co ze sobą nosi,
kiedy powraca w pamięci obraz z poprzedniego wieczoru, sprzed katastrofy. A
ucja z całej siły
tłumi w sobie okrzyk: na litość boską, to przecież opłatek z cyjankiem. Przy jego pomocy
A
ucja miała nadzieję odzyskać spokój, którego poskąpiło jej życie, wywinąć się z konfliktu,
którego nie miała odwagi rozwiązać. Gdy usłyszała jęk karetek Pogotowia, zapomniała o tym
opłatku. Zdaje się, że odruchowo włożyła go do kieszeni. No tak, fartucha, tego zwykłego,
codziennego, nie zmieniała od wczoraj. Więc proszek towarzyszy jej, z wyjątkiem chwil i
godzin spędzanych na sali operacyjnej, przez cały czas. Jak gdyby mówił:  Nie troszcz się o
nic. Przecież masz jeszcze wyjście. Masz jeszcze mnie... Taki mały proszek tak łatwo
rozwiązuje najbardziej zawiłe kwestie życiowe. Można go użyć w rozmaity sposób. Można...
A
ucja rzuca dookoła spłoszone spojrzenie. Czy nikt na nią nie patrzy? Czy nikt nie
widzi, że ręka jej nerwowo błądzi po obszernej kieszeni? Czy nikt nie zapyta znienacka:  A
co ty tam masz, A
ucjo? . Donat zajęty jest wyłącznie i bez reszty Ireną. Twarz jego,
ściągnięta, rozpręża się w tej chwili. Na A
ucję patrzą tylko uważnie i z zainteresowaniem
oczy drugiego pacjenta zza parawanu. A
ucji wydaje się, że twarz Maurycego Jantara ma
wyraz drwiący. Odwraca od niego głowę.
- No - mówi Donat i cały rozpromienia się uśmiechem - zdaje się, że wygraliśmy.
Tętno: dziewięćdziesiąt. Ciśnienie utrzymuje się na stu dziesięciu. Będzie dobrze. - Ton jego
głosu posiada odcień triumfu.
- Pani doktor! Pani doktor! Ten chłopiec pod piętnastką dostał krwotoku!
Więc A
ucja biegnie, nie pamiętając już o swym postanowieniu. Zapomniała o Irenie,
Donacie, o sobie i o cyjanku.
Pochyla się nad chłopcem, którego operowała w nocy i który właśnie dostał krwotoku,
i nie zdaje sobie sprawy, że twarz jej w tym momencie jest w pełni podobna swym wyrazem
do twarzy Donata nasłuchującego trwożnie uderzeń, serca Ireny.
- Co będzie dobrze? - szepcze do siebie ledwo dosłyszalnie A
ucja.
- Czy mówiłaś coś do mnie? - pyta dobrodusznie Julian i wstając ze stołka, bierze
A
ucjÄ™ pod ramiÄ™. Ale ramiÄ™ A
ucji jest twarde i nie poddaje się jego dotknięciu. Gdy Donat
trzymał za rękę Irenę, A
ucja czuła ten dotyk na sobie. A
ucja wycofuje siÄ™ bokiem ku
drzwiom. Rozjaśniona twarz Donata gaśnie i posępnieje. Opamiętał się. A
ucja nie będzie już
tak jak dawniej dzielić z nim radości momentu, kiedy odchodzi się od łóżka pacjenta ze
świadomością, iż wiedza ludzka jeszcze raz zwyciężyła w walce z naruszeniem równowagi
natury.
- Nic ważnego-odpowiada chłodno i swobodnie A
ucja - a właściwie owszem, to nawet
dość ważne. Tę całą aparaturę trzeba tu zatrzymać i siostra Marta powinna mieć pod ręką
zapas glukozy ze strofantyną. Obawiam się, że zapaść może się powtórzyć.
Donat spoglÄ…da na A
ucję badawczo. Poważnie i, trochę smutno. Zapewne A
ucja ma
rację. No i trzeba będzie także zajrzeć tu za jakiś czas.
WychodzÄ…, pozostawiajÄ…c drzwi lekko uchylone. Kiedy A
ucja odwraca siÄ™ jeszcze raz,
widzi, jak sanitariusze wysuwają na korytarz łóżko Jantara i ustawiają pod ścianą, tuż przy
drzwiach. Ruch jest mniejszy, może sobie tu poleżeć. Nie jest z nim z
le.
Donat skręca w stronę swojego gabinetu, A
ucja zmierza w kierunku sali operacyjnej.
Rozchodzą się bezcłowa. A
ucja zatrzymuje się i zastanawia: powinna teraz wpaść na sekundę
do siebie, odłożyć cyjanek z powrotem do apteczki. To bardzo niebezpieczne - tak nosić go
stale przy sobie. Ale ktoś ją woła, przyzywa głosem pełnym napięcia i przestrachu:
ROZDZIAA
8
KAMIENIE, GWIAZDY I LUDZIE
Nowobory - jak wiele prowincjonalnych miast - nie kwapiÄ… siÄ™ do imponowania
komukolwiek, uroki swoje prezentują bez narzucania się i reklamy. Gardzą błyskotkami, do
których podobne są ciągi świateł na fotografiach wielkich miast w nocy. Nowoborzanie
powiadajÄ…:  Z
wiecideÅ‚ka dobre dla dużych miast, co muszÄ…, jak niektórzy ludzie, «bywać w
Å›wiecie». PostrojÄ… siÄ™, bÅ‚yszczÄ…, panie szanowny, niczym, za przeproszeniem, koÅ„ cyrkowy,
wszyscy im klaszczą, a oni szczęśliwi. To nie dla nas, skromnych ludzi. Ot, nam by łaz
nia,
jeszcze ze dwa kina, stadion . W wyobraz
ni zaś, potajemnie, z rozkoszą mrużą oczy
zapatrzone w pulsowanie neonów. Nowobory i pokrewne im osiedla ludzkie przypominają
nieco powściągliwe w ubiorze i w wyrażaniu swych uczuć stare panny, którym życie nie dało
szans zrobienia kariery. Czasami trudno z tym wytrzymać - wtedy okazuje się maksimum
wzgardy dla owych nieosiągalnych pokus i czarujących błahostek barwnego tokowiska. A
jeżeli już zupełnie nie można z tym wytrzymać? W Nowoborach opowiadano sobie na ucho - [ Pobierz całość w formacie PDF ]